Sobota rano, start.
Plan był na około 60 km, żeby na obiad zdążyć. Na obiad zdążyłem ale po 70 km.
Postanowiłem wyruszyć w niezbyt lubiane przeze mnie części Wielkopolski. Południowo-zachodnie tereny pod Poznaniem
nie kuszą za bardzo ponieważ tam ciągle wieje. Tym razem nie było inaczej.  Ale słońce rekompensowało wiatr.
Ze Swarzędza przez Kobylepole na Franowo, pod wiaduktem i Pokrzywnem do A2. Okazało sie, że w kierunku zachodnim istnieje wzdłuż autostrady bardzo sympatyczna dróżka, niestety trochę podmokła.


Dojechałem nią do przejazdu kolejowego na Minikowie i po drugiej stronie A2 pierwsza posesja w starym stylu:



Dalej na zachód już po południowej stronie autostrady do Starołęckiej i w lewo wzdłuż Warty przez Czapury, Wiórek na Rogalin.
We Wiórku Warta spotkała się ze mną przy trasie:



Po drodze kolejna budowla nie z epoki obecnie obowiązującej:



Kolejno Rogalinek, Rogalin i Kórnik gdzie szczęśliwie można było juz opuścić trasę 431, która mimo soboty
obfitowała w auta i przydrożne stanowiska relaksu wątpliwej świeżości. ;-)

W Kórniku dogonili mnie szosowcy, pomachali i pojechali a ja w kierunku domu.
W związku z tym, że mój kierunek się zmienił, wiatr zaczął mi pomagać i tak sobie razem jechaliśmy w tym samym kierunku.
Skrzynki, Borówiec, kładka rowerowa w Robakowie i polna droga na Tulce.
Z zadumy wyrwał mnie okrzyk ptaszysk zwiastujących wiosnę. Trochę ich przeleciało nade mną więc obawy
przed obsraniem stały się dość natarczywe.



Sczęśliwie ptaki były łaskawe i nic od nich nie dostałem. Pozwoliło mi to zebrać siły na finisz mojej trasy.
Polną drogą do asfaltowego wiaduktu nad A2 i ponownie polną drogą do Tulec.
Tam już asfaltem przez Garby, Zalasewo, Nową Wieś, wiadukt i do domu.

Trasa mało zróżnicowana, łagodna ale wiatr trochę przeszkadzał. 

Palcem po mapie:

Pokaż trasę GPS

Stało się.
Po ponad miesiącu udało się wyprowadzić maszynę i jechać.
Pogoda dopisała, lekki wietrzyk, delikatne chmurki.

Nadarzyła się w końcu okazja, żeby sprawdzić efekty moich wymian.
Okazało się, że wszystko działa jak należy, Nawet lepiej.

Zamysł jazdy po suchym zniknął po paru minutach i w las

Pierwsze spotkanie w lesie to zielińskie pszczółki. U nich cisza, śpią jeszcze.


Potem wąwozami w kierunku ujścia Cybiny do jeziora Swarzędzkiego



i wciągające torfy



Kilka piaszczystych górek i przez Dolinę Cybiny, Gortatowo na Łowęcin.
Tam kilka prostych, żeby zgubić błotko z kół. Chwila oddechu i sesja:

Komin elektrociepłowni Karolin - działa


Obserwująca mnie sterta obornika:



I czekająca mnie droga:



Niestety wiatr postanowił sie odezwać i ostatnie kilka kilometrów trzeba było 
mocniej deptać. Pomimo, że tylko 17 km, to błotka ładnie upstrzyły rower, wiec i on zadowolony.

Palcem po mapie:

Pokaż trasę GPS

Śniegu nawaliło więc trzeba ruszać. Zestaw termiczny, kawa, dobre słowo rodziny i w drogę.
Pierwszy wypad na tak głęboki śnieg i od razu refleksja, że należy wolniej. Rozdeptany śnieg przypomina w jeździe suchy piach, jeżeli chodzi o trakcję. Natomiast przyczepność praktycznie nie istnieje.

Szybka ucieczka w pola

a tam wiatr. Co prawda nie tak dokuczliwy jak ostatnio ale w połączeniu ze znacznymi opadami śniegu, upierdliwy.
Tradycyjnie polami Gortatowo > Święcinek > Jankowo i miała być Góra ale po tym co wiatr ze śniegiem na drodze, nie chciałem sprawdzać co zrobi ze mną. Swoją drogą dobry pomysł na ekologiczne odśnieżanie.

Zawijka i z Jankowa stromym traktem asfaltowym w kierunku na Uzarzewo Huby. Zaczął się las, wiatr się uspokoił i można było się delektować przyrodą. Pod górkę, z górki i pod górę i oto Huby.

Z racji tego iż zacząłem jechać z wiatrem samopoczucie tez się polepszyło na tyle, że można było przyśpieszyć.
Niestety, ale ukryta pod śniegiem faktura drogi skutecznie ostudziła moje zapały.
Uzarzewo > Katarzynki > Gruszczyn > Zieliniec i do domu.
W międzyczasie mój rower postanowił wytarzać się w śniegu jak to robią rasowe rumaki na Alasce

Kolejne doświadczenie i wniosek, że jak po śniegu to tylko "niedeptanym". Tam gdzie noga ludzka stanęła, przyjemność z jazdy mniejsza.

Palcem po mapie:
Pokaż trasę GPS

Pierwsza wyprawa w 2016 roku. Dylemat co na nogi. Z racji nieposiadania ochraniaczy na stopy, pozostał zestaw "zrób to sam" - skarpeta/reklamówka/skarpeta. Przyjemne -7,6 st na termometrze za oknem szybko zostało zweryfikowane przez wiejący wiatr ( wg prognoz 8 m/s - około 30 km/h). No i co z tego? Po opuszczeniu zabudować, pierwszy strzał zimna.
Twardo do przodu i po kilku kilometrach, jak się "silnik" nagrzał, "szło jechać". Słońce, brak chmur, chrzęst śniegu pod kołami - bajka.
Póki ciepło to płaskie tereny, Gortatowo > Uzarzewo > Katarzynki > Kobylnica 

Po przesiąknięciu wiatrem pora do lasów. Z Kobylnicy przez Gruszczyn do lasów w Zielińcu. Tam ścieżką konną nad Jezioro Swarzędzkie

i powoli (bo pod wiatr) do ciepłego domku.

Palcem po mapie:
Pokaż trasę GPS
Zestaw ochrony stóp przed zimnem zdał egzamin. Jednak na wyprawę powyżej 2 godzin już to nie jest takie oczywiste.
Brak wymiany powietrza po pewnym czasie zaczyna bardziej szkodzić niz pomagać. Ale na krótkie wypady na wiatr jak najbardziej.